Dankbaar en hongerig naar meer.

Hey allemaal!

Het is een tijdje geweest... Geen zorgen, ik leef nog - m'n belofte om elke twee weken een blog te schrijven is daarentegen tragischerwijze halverwege dit semester omgekomen.

Nu ik hieraan begin weet ik nog niet zo goed waar ik over moet schrijven, maar vaak doen m'n toetsenbordtikkende vingers het werk wel. Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen maanden m'n wortels diep in dit studentenparadijs heb geplant. Ik had van tevoren nooit kunnen weten hoe naadloos Trinity op mij aansluit: de universiteit zorgt voor de routine en structuur die ik nodig had. Ik krijg meer dan genoeg academische uitdagingen, word begeleid door een geweldige polsstok-coach en ontmoet de gekste vrienden.

Het is leuk om te zien hoe niet alleen ik, maar alle freshmen langzaam maar zeker tot rust komen. Een groot deel van onze eerstejaars klas begon als een groep jongeren, losgebroken uit de greep van hun ouders en klaar om daar gebruik van te maken. Hoewel die gedachte op de eerste paar feestjes zeker aanwezig was, begon naarmate het semester vorderde de rust snel in te dalen. Nu de spanning eraf is en iedereen aan elkaar gewend raakt, beginnen er ook steeds meer koppeltjes op te duiken - maar daar vertel ik jullie later nog wel over... Raincheck.

Als ik terugblik op dit semester kan ik hier een complete Odyssee neertikken en me vervolgens hoofdschuddend bedenken omdat sommige verhalen maar beter ongeschreven moeten blijven. De feesten zijn hier geweldig en zelfs themafeesten, hoewel ik een hekel heb aan verkleden, pakken hilarisch uit. Soms als Romeinse keizer, soms als badmeester, en soms als Mexicaans stereotype, maar altijd met de drie "trackstars": Miro, Chris en ik. Miro is een meerkamper uit New York met cup-B borstspieren waar menig studente 's nachts wakker van ligt, en Chris is mijn collega-polsstokker die iedereen onder de tafel krijgt met belachelijk snelle oneliners. Er begint een heuse broederband te groeien tussen mij en m'n twee atletiek-randdebielen. Samen bikkelen we dagelijks door de workouts en 's avonds vreten we de eetzaal leeg, waarna we tevreden naar de studieruimte strompelen om wat huiswerk neer te krabbelen.

Met z'n drieën hebben we dan ook (mijn eerste) Thanksgiving gevierd, dankzij de gastvrijheid van Chris' ouders, Peggy en Paul. Sportfanaten die we zijn, vulden we de 5-daagse vakantie met volleybal en pingpong, om af te sluiten met een traditioneel Thanksgiving-dinner. Kalkoen, ham, gestampte aardappels en nog zeker 17 andere onsamenhangende gerechten werden op tafel geknald zodat we ons helemaal ziek konden eten aan de culinaire hoogstanden van Paul. Oh, en iedereen was dankbaar natuurlijk. Maar vooral hongerig.

Terug naar nu. Het is 12 december, de tweede "reading day". We krijgen vrij van school om te studeren voor de eindtentamens die morgen beginnen, maar de mijne beginnen pas over een week. Vandaar dat ik jullie besloot te vervelen. Uitstelgedrag. Over een weekje vlieg ik naar Orlando om twee weken bij te komen met m'n familie, en van 1 tot 13 januari ga ik de volledige 12 dagen citytrippen om zoveel mogelijk familie en vrienden weer even te zien.

Hopelijk tot dan!

Lars