Don't be a stranger.
Door: Lars
30 Augustus 2014 | Verenigde Staten, San Antonio
Howdy hey,
Ze vliegen voorbij alsof het niets is, hebben elk een nieuwe verrassing voor me en zitten stuk voor stuk propvol. Nee, ik heb het niet over de gemiddelde Amerikaan, maar over mijn dagen in San Antonio. Nu deze anderhalve introductieweek erop zit, merk ik dat de hectiek van de aankomst wegebt en het leven als student kan beginnen. Dat leven pak ik opvallend gemakkelijk op: m'n kamer is een zwijnenstal, 's ochtends ga ik oude sokken langs op zoek naar de nog acceptabel ruikende en 's avonds zit ik tot laat op kamers van medestudenten. Heerlijk.
Introductie was gaaf, de klassen zijn begonnen, lekker weertje, etc. Ik wil de weekbespreking kort houden, want ik heb iets meegemaakt wat me veel meer waard was dan dagelijkse routines. Ik stond in de gym, tussen de basketbalsterren en football-beulen. Ze waren groot, ontzagwekkend en onbereikbaar. Ze zeulden met gewichten rond die de mijne insignificant lieten lijken. Totdat er één zijn oordopjes uit z'n oren trekt, het zweet van z'n voorhoofd veegt en op me af stapt. Overduidelijk wetend dat ik eerstejaars ben, begint hij een gesprek met me. We hebben het over sport en studierichtingen, maar vooral zijn afsluiting zal ik nooit vergeten. "Alright man, I'll see you around. Don't be a stranger." Hij wist het. Hij wist hoe het was om een eerstejaars te zijn, je bordje eten te pakken, je om te draaien naar een zaal vol etende mensen en niemand hebben om bij aan te schuiven.
Ik besefte pas hoe waardevol dat advies was toen ik de sportschool uit stapte. Ik maak hier meer dan genoeg vrienden en ik eet nooit alleen (maak je geen zorgen, ouders), maar ik herken de neiging om gemakshalve alles alleen te doen, je bordje op een leeg tafeltje te schuiven of de middag op je eigen kamer doorbrengen. De remedie voor eenzaamheid is gemakkelijk en opvallend symbolisch: steek je hand uit naar iemand. Stel jezelf voor en laat jezelf aan die hand uit de eenzaamheid helpen.
Genoeg eenzaamheidbestrijding, het moet nog wel een reisverslag blijven. Vanavond komt Tyga (bij sommigen bekend van "Rack City") naar de campus voor een exclusief Trinity concert. De fraternities, die gasten met Griekse letters op hun shirts, geven verscheidene pre- en afterparties. Waar ik heen ga, weet ik nog niet - maar alleen zal ik niet zijn.
Tot de volgende update!
Lars
Ze vliegen voorbij alsof het niets is, hebben elk een nieuwe verrassing voor me en zitten stuk voor stuk propvol. Nee, ik heb het niet over de gemiddelde Amerikaan, maar over mijn dagen in San Antonio. Nu deze anderhalve introductieweek erop zit, merk ik dat de hectiek van de aankomst wegebt en het leven als student kan beginnen. Dat leven pak ik opvallend gemakkelijk op: m'n kamer is een zwijnenstal, 's ochtends ga ik oude sokken langs op zoek naar de nog acceptabel ruikende en 's avonds zit ik tot laat op kamers van medestudenten. Heerlijk.
Introductie was gaaf, de klassen zijn begonnen, lekker weertje, etc. Ik wil de weekbespreking kort houden, want ik heb iets meegemaakt wat me veel meer waard was dan dagelijkse routines. Ik stond in de gym, tussen de basketbalsterren en football-beulen. Ze waren groot, ontzagwekkend en onbereikbaar. Ze zeulden met gewichten rond die de mijne insignificant lieten lijken. Totdat er één zijn oordopjes uit z'n oren trekt, het zweet van z'n voorhoofd veegt en op me af stapt. Overduidelijk wetend dat ik eerstejaars ben, begint hij een gesprek met me. We hebben het over sport en studierichtingen, maar vooral zijn afsluiting zal ik nooit vergeten. "Alright man, I'll see you around. Don't be a stranger." Hij wist het. Hij wist hoe het was om een eerstejaars te zijn, je bordje eten te pakken, je om te draaien naar een zaal vol etende mensen en niemand hebben om bij aan te schuiven.
Ik besefte pas hoe waardevol dat advies was toen ik de sportschool uit stapte. Ik maak hier meer dan genoeg vrienden en ik eet nooit alleen (maak je geen zorgen, ouders), maar ik herken de neiging om gemakshalve alles alleen te doen, je bordje op een leeg tafeltje te schuiven of de middag op je eigen kamer doorbrengen. De remedie voor eenzaamheid is gemakkelijk en opvallend symbolisch: steek je hand uit naar iemand. Stel jezelf voor en laat jezelf aan die hand uit de eenzaamheid helpen.
Genoeg eenzaamheidbestrijding, het moet nog wel een reisverslag blijven. Vanavond komt Tyga (bij sommigen bekend van "Rack City") naar de campus voor een exclusief Trinity concert. De fraternities, die gasten met Griekse letters op hun shirts, geven verscheidene pre- en afterparties. Waar ik heen ga, weet ik nog niet - maar alleen zal ik niet zijn.
Tot de volgende update!
Lars
-
30 Augustus 2014 - 12:00
Edith:
Mooi verhaal, Lars. Goed geschreven. En absoluut niet te lang ;-) -
30 Augustus 2014 - 16:57
Beppie:
Mooi man! -
30 Augustus 2014 - 18:26
Tante Wil:
Het komt wel goed met jou! Tante Wil en ome John -
09 September 2014 - 17:11
Steyn En Debby:
He Lars, leuk om zo een kijkje in jouw 'nieuwe' leven te krijgen. Steyn heeft r nu al zin in, moet alleen nog 5 jaar wachten..... We blijven volgen. Verzamel mooie verhalen en herinneringen!!!!!
Groet van Steyn & Debby
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
